Danıştay 10. Dairesi, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın imzasıyla, Türkiye’nin İstanbul Sözleşmesi’nden çıkmasını hukuka uygun buldu.
10. Daire, bu kararını, Danıştay Savcısı’nın, Erdoğan’ın yasama yetkisi kullanamayacağı, bu nedenle tek imzayla İstanbul Sözleşmesi’nden çıkış kararının iptal edilmesi gerektiği istikametinde görüş bildirmesine karşın aldı.
Erdoğan’ın imzasını onaylayan Daire Kararı hem hukuka ters hem siyasi bir karardır.
Hukuka muhalif istikametini Türkiye’nin kıymetli hukukçuları açık biçimde kamuoyuna anlattılar. Cumhurbaşkanı’nın bir kanunu tek imza ile ortadan kaldıramayacağını, bunun anayasaya ters olduğunu söylediler.
10. Daire, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kendini yasama organı yerine koyup kanun da çıkarabileceği kanun da iptal edebileceği üzere garabet bir karara imza atarak tarihe geçti.
Danıştay 10. Dairesi’nin bu kararı toplumsal ve siyasal olarak ne manaya geliyor?
Sosyal açıdan baktığımızda bu karar bayana şiddetin onaylanması manası taşır. İstanbul Mukavelesi, bayana ve çocuğa şiddetin önlenmesi, şiddet uygulayan erkeğe karşı korunmasını sağlayan bir uluslar ortası kontrattı.
İstanbul Sözleşmesi’ne kimler karşıydı?
Kadını ikinci sınıf gören cemaatler, tarikatlar ve onlarla tıpkı görüşleri paylaşan İslamcı politikler.
Erdoğan; cemaatlerden, tarikatlardan ve yüzde 1 bile olsa oyuna muhtaç olduğu partilerden gelen baskı ve “oy vermeyiz” çıkışı karşısında, büyük bir övünçle Başbakan olarak imza attığı kontrattan Cumhurbaşkanı olarak Türkiye’yi çıkardı.
Cemaat ve tarikatlar bu Sözleşme’ye neden karşıydı?
Çünkü Kontrat, bayanı erkekle eşit görüyor, erkeğin bayana şiddet uygulamasını reddediyor, bayanın beyanını temel alıyor ve kâfi görüyordu.
İşte cemaat ve tarikatlar bu nedenle İstanbul Sözleşmesi’nden çıkılmasını savunuyorlardı.
Bu Mukavele, eşlerine, kızlarına, bayanlara istedikleri üzere şiddet uygulamalarını, bayanların bu şiddeti sineye çekip konutlarında oturmalarını önlüyordu. Bayanlar Sözleşmesi’nin garantisiyle karakola gidip şiddet uygulayan eşlerinden şikâyetçi olabiliyorlar ve bayan müdafaa meskenlerine sığınabiliyorlardı.
İşe itiraz bunaydı.
Tartışmalar içinde “40 yıllık karımıza bir fiske vuramayacak mıyız, bir tokat attık diye karakolda hesap mı vereceğiz” diye itiraz eden, yaşını başına almış erkek şikâyetçiler vardı.
Kararın siyasi istikametine gelince.
Danıştay 10. Dairesi, iktidarın beklediği tarafta karar verdi. İktidar, Cumhurbaşkanı’nın, tek imzayla, kanun niteliği kazanmış İstanbul Sözleşmesi’nden çıkılmasını bekliyordu. Karar da ö istikamette çıktı.
2’ye karşı 3 üyenin oyuyla Erdoğan’ın imzasını onaylayan bu kararda, 3 oydan biri bayan üyeye ilişkin. Bu üyenin de daha AK Parti devrinde İstanbul Büyükşehir Belediyesi hukuk ofisinde vazifeli olduğu bilgisi kamuoyuna yansıdı.
İnsanlık tarihinin en eski ve en acımasız tahakkümü erkeğin bayana tahakkümüdür. Bu tahakküm bayanın öldürülmesine kadar varır. Erkek hükümran toplumlarda erkeğin bayanı öldürmesi, hele namus ismine yapılmışsa onaylanır, hatta yüceltilir.
Namus olgusu erkekler tarafından üretilmiş ve toplumsal hayatı biçimlendirecek güçte bir kurucu yasa olarak kullanılmıştır. Maksadı; erkeğin, bayanı her istikametiyle kullanmasını hak olarak tanımak, toplumu erkeğin cinsel, ekonomik, toplumsal, kültürel ve siyasal çıkarlarına nazaran düzenlemektir.
Böyle de olmuştur.
Toplumların adil, eşit, özgür, uygar bir evreye ulaşmaları için evvel erkeğin bayana tahakkümüne son vermesi ve feodal yapıdan gelen “erkeğin üstünlüğü” kabulünü terk etmesi gerekir.
Türkiye, İstanbul Sözleşmesi’yle bu istikamette kıymetli bir adım atmışken, iktidarın cemaat ve tarikatları şad etmek için bu Sözleşme’den hukuka muhalif biçimde çıkması çok önemli bir geri adımdır.
İktidar değişikliğinde yapılacak birinci iş İstanbul Sözleşmesi’nin tekrar yürürlüğe sokulması olmalıdır.
